به واژه «پرچمدار» فکر کنید. چرا این لغت را برای یک محصول [فرض کنیم موبایل] به کار می بریم؟ معمولا علت این است که یک شرکت دستاورد جدیدش برای فصل یا سال تازه را ارائه می دهد که آن دستگاه، نقش پیشروی سایر محصولاتش را هم بازی می کند. اما چگونه است که یک دستگاه از سایر تولیدات همان شرکت جلو افتاده؟ یکی از دلایل بزرگ، قدرت سخت افزاری است که سازنده در موبایل جدیدش جای داده. قدرتی که سایر محصولات، از داشتن آن بی بهره هستند.
اما این مشخصات سخت افزاری برتر، تا چه اندازه دارای اهمیت هستند؟
زمانی که بررسی برخی موبایل ها را از منابع مختلف مطالعه می کنید، متوجه می شوید که متخصصان، همواره در پی آزمایش یک موبایل در بحث گیمینگ هم تلاش های خود را انجام داده و سعی می کنند آن را با سایر تلفن های همراه هم رده، مورد سنجش و قیاس قرار دهند.
نکته ای که باید به آن توجه داشت این است که بیشتر موبایل های امروزی، می توانند بازی های ویدیویی را به روانی اجرا کرده و پردازش نمایند. در واقع تعداد کثیری از بازی های معروف، به طور کلی نیازی به برترین سخت افزارها برای اجرا شدن ندارند.
جنگ بر سر داشتن سخت افزار بهتر و قوی تر، سر درازی دارد. اگر سن شما بالای ۳۰ سال باشد، مشخصا به خاطر دارید که کاربران بر سر نوع سخت افزار مختلف در کامپیوترهایشان با هم درگیری های جدی پیدا می کردند. حال اما در دوره و زمانه دیگری زندگی می کنیم.
قانون مور به خوبی پیش رفته تا جایی که حتی اینتل هم چرخه تحولاتش را به تاخیر انداخته و اکنون دیگر سخت افزارها به حدی قوی شده اند که داشتن یک مدل خاص با نمونه ای دیگر، تفاوت چشمگیری در تجربه کاربری ندارد.
هنوز ولی برخی افراد را می توان پیدا کرد که اهمیت ویژه ای به نتایج بنچمارک ها می دهند. برخی یک محصول را ناقص می دانند چرا که از چیپست X در آن استفاده شده است. گویی برای برخی افراد، نه تجربه کاربری مهم است و نه کیفیت ساخت.
تنها اعداد و ارقامی که از نتایج بنچمارک ها به دست می آید را می پسندند؛ پنداری فقط همین ارقامند که اهمیت دارند و باید به آنها توجه نشان داد. چرا؟
داشتن برترین سخت افزار همیشه برگ برنده نیست. بارزترین مثال برای این داستان را احتمالا می شناسید.
پرچمدار فعلی چیپست های شرکت کوالکام به نام اسنپدراگون ۸۱۰، محصولی که بسیاری از سازندگان سخت افزاری را به دردسر انداخته است و این در حالیست که هنوز دست کم یک دوره سه ماهه دیگر تا از راه رسیدن نسل بعدی چیپست این سازنده به نام اسنپدراگون ۸۲۰ فاصله داریم.
چرا به دنبال این همه قدرت در یک موبایل هستیم که نهایت اندازه نمایشگرش اکنون در حالت استاندارد، به ۵.۷ اینچ می رسد؟
حالا برخی افراد اشاره می کنند که قدرت پردازشی موبایلشان از فضاپیمای آپولو ۱۱ بیشتر است. این خبر خوبیست، اما آیا یک کاربر عادی که قصد پرواز با موبالش را هم ندارد، نیاز خاصی به چنین قدرت پیدا می کند؟
کاربران بیشتر مواقع در پی جستجوی وب، بازی های ویدیویی نه چندان سنگین، تصویر برداری و برقراری تماس هستند.
چرا داشتن رم ۴ گیگابایتی در سال ۲۰۱۵ تبدیل شد به یک «باید»؟ چه تفاوتی دارد اگر چیپست دستگاه، از نوع اسنپدراگون ۸۰۵ باشد یا ۸۰۸؟
در این میان تعداد افرادی که به چنین اعداد و ارقامی توجه ویژه نشان می دهند، بسیار اندک است. در دنیای کامپیوترهای شخصی هم، اکنون می توان مشکل مشابهی را یافت.
در بین میلیون ها نفر کاربر ویندوز، چه تعداد از آنها در پی اجرای چندین دسکتاپ مجازی در کامپیوتر خود هستند؟ چه تعداد تلاش می کنند یک بازی ویدیویی را با بیش از ۵۰ فریم بر ثانیه در یک نمایشگر QHD بازی کنند و اگر چنین نباشد، به طور کلی قید بازی را می زنند؟
تعداد زیادی از کاربران عادی حتی تفاوت میان QHD و FHD را نمی دانند، چه رسد به ۴K و رزولوشن های بالاتر. همین مقایسه را می توان در بین پنل های نمایشگر AMOLED، LCD و TFT انجام داد.
کاربر علاقمند به آخرین های دنیای تکنولوژی همه این ها را می داند اما شخصی که پیگیر چنین مسائلی نیست و تجربه کاربری نهایی را هدف خود قرار داده، مشخصا اطلاعی از نوع پنل های نمایشگر یا تفاوت چیپست های اسنپدراگون، اگزینوس، مدیاتک و یا کایرین ندارد. بیشتر افراد حتی تا کنون چنین نام هایی را نشنیده اند.
از سوی دیگر ماجرا، برخی افراد باور دارد تا زمانی که یک موبایل، وظیفه اصلی اش برای انجام اموری ساده را انجام می دهد، نیازی نیست به سخت افزار کوچک ترین توجهی داشته باشیم.
این گفته، تا حدی هم درست است اما اکنون یک موبایل از دوره اندروید Gingerbread (برای مثال نکسوس اس) را در دست گرفته و تلاش کنید یک روز کامل با آن مدارا نمایید. مشخصا چنین محصولی شما را به مرز جنون خواهد کشید چرا که رم آن، بسیار اندک بوده و اپلیکیشن ها به شکل مداوم در آن با مشکل مواجه می شوند.
شاید در نگاه اول فرض کنید که این موبایل از همان روز اول چنین بوده اما شما چون با محصول بهتری کار نکرده بودید، متوجه ضعف هایش نبودید. چنین نیست و موبایل به خودی خود، ایرادی ندارد، صرفا کمی آرام تر وظایفش را انجام می دهد.
اپلیکیشن های فعلی، تکامل بسیاری نسبت به نمونه های قدیمی تر یافته اند و نیازمند سخت افزار قوی تری شده اند. اپلیکیشن های کنونی را نمی توان با اپ هایی که در سال ۲۰۱۰ توسعه می یافتند قیاس کرد.
در دوران فعلی، موبایل هایی که در دسته بندی میان رده تا اقتصادی ها جای می گیرند، قدرت پردازشی بالاتری از پرچمداران سال ۲۰۱۰ دارند. چرا؟
به همان دلیلی که ذکر کردیم، یک موبایل باید قادر باشد اپلیکیشن هایی که امروزه نیازمند منابع بیشتری هستند را به شکل صحیحی به نمایش بکشد.
این یکی از ساده ترین وظایف موبایل هاست و حتی نمونه های اقتصادی هم باید چنین کاری را به شکل درست انجام دهند. درنتیجه قدرت پردازشی آنها به شکل قابل توجهی در سال های اخیر افزایش داشته است.
در چنین روزگاری، محصولاتی که آنها را با لفظ «پرچمدار» می شناسیم، تلاش بسیاری می کنند تا خود را از اقتصادی و میان رده ها متمایز کنند. با سرعت بیش از انداره، کیفیت ساخت بالاتر و امکانات اختصاصی بیشتر.
مشخصات سخت افزاری تا حدی مهم هستند اما گاهی می بینیم که کاربران به علت اینکه یک سازنده مشخصاتی که انتظار می رفت را در یک محصول جای نداده، با برخورد تندی رو به رو شده. به همین دلیل کمپانی های مختلف وارد جنگ اعداد و ارقام شده اند.
جنگی که دیگر در دوره و زمانه فعلی معنای آنچنانی ندارد، دست کم در میان پرچمداران. شرکت ها به خوبی می دانند که سخت افزارهای برتر سال گذشته هم به خوبی جوابگوی کاربران هستند اما در هر صورت مجبورند برای راضی نگه داشتن آنها و بالا ماندن فروششان، تن به این جنگ داده و اظهار کنند که در بنچمارک X، رتبه ای بالاتر را از آن خود کرده اند.
نظرات کاربران