تقریبا ۶۰ درصد مردم دنیا از دسترسی به اینترنت پرسرعت محروم هستند؛ اکنون حدود ۵ میلیارد نفر از ساکنان کره زمین از کمبود یک اینترنت قابل قبول رنج می برند، چرا که در مناطق دور افتاده‌ی روستایی یا مناطقی که تحت سانسور شدید دولت‌هایی همانند کره شمالی قرار دارند زندگی می کنند.
حال که اینترنت نمی تواند به راحتی در اختیار همه‌ی مردم قرار گیرد شاید پروژه‌ی بی نظیر Outernet بتواند این خلاء را جبران کند؛ این تکنولوژی تلاش می کند تا با کمک ارتباطات ماهواره ای مدار نزدیک به زمین (LEO)، استفاده از ماهواره‌های مینیاتوری، استفاده از پروتکل‌های UDP و همچنین انتقال داده‌ها به صورت امواج رادیوبی (datacasting) برای دور افتاده ترین مکان های موجود بر روی کرهی زمین، دسترسی به تمام دانستههای بشر را فراهم سازد.
Datacasting همان انتقال بسته‌های اطلاعاتی با استفاده از امواج رادیویی به جای استفاده از رسانههای فیزیکی همچون کابل، تلفن، یا ارتباطات خط نیروست؛ UDP یکی از اجزاء اصلی مجموعه پروتکل‌های اینترنت است که در آن کامپیوترها قادر به ارسال پیغام، در قالب بسته داده (Datagram) هستند؛ این پروتکل می تواند درست مانند ایستگاه‌های تلویزیونی این کار را بدون برقراری ارتباط قبلی و به صورت یک طرفه انجام دهد؛ بنابراین، UDP سرویس غیرقابل اطمینانی را ارائه می دهد و ممکن است بسته داده در مسیر انتقال از دست برود.
پس Outernet ذاتاً شبیه روش‌های انتقال مرسوم رادیویی عمل می کند؛ سیگنال از یک مکان مرکزی سرچشمه می گیرد که معمولا یک ایستگاه پخش رادیویی و در این مورد همان ستاد مرکزی اوترنت در شهر نیویورک است؛ سپس این سیگنال در بین طول موج‌های مختلف سفر می‌کند تا به یک گیرنده مناسب برسد؛ که این گیرنده معمولا یک آنتن دوقطبیست و در اینجا هم همان دیش‌های ماهواره‌ای ۲۰ اینچیست که گیرنده می تواند بین ایستگاه‌های مختلف با استفاده از مدولاسیون فرکانس دریافتی سوییچ کند.
به جای اتکا به ایستگاه‌های رادیویی زمینی، اوترنت سیگنال‌های خود را بوسیله‌ی یک سری ماهواره منتشر می سازد؛ سپس آن را دوباره به یک گیرنده مناسب ارسال می کند؛ این گیرنده وقتی به یک کامپیوتر یا یک دستگاه موبایل متصل می‌شود داده‌ها را به صورت یک فایل دیجیتال منتقل می کند؛ و از آنجایی که هیچ ارتباط دو طرفه ای وجود ندارد و ما نمی‌توانیم دوباره به ایستگاه پاسخ دهیم، این سیستم به پهنای باند کمتری نیاز خواهد داشت و در نتیجه به بودجه کمتری برای پیاده سازی نیاز دارد.
وقتی که صحبت از اینترنت می‌شود، در مورد دو عملکرد آن می توان بحث کرد؛ یکی ارتباطات و دیگری دسترسی به اطلاعات؛ مؤسس این شرکت در گفتگو با BBC عنوان کرد: “این قسمت ارتباطات این پروژه است که برای ما هزینه‌بر است”
یک پروژه‌ی بلندپروازانه
همیشه دسترسی به مقدار اندکی اینترنت از هیچ بهتر است و تخمین زده می‌شود که اجرای عملی این پروژه حدود ۱۵ تا ۲۰ سال به طول انجامد تا بتواند به طور کامل کل کره زمین را تحت پوشش خود قرار دهد؛ برای دستیابی به این هدف اوترنت با مشارکت World Bank در سودان جنوبی قصد تست کردن این سرویس را دارد؛ کمپانی یاد شده امیدوار است تا پوشش منطقه‌ای خود را افزایش دهد و برای همین منظور شروع به ارائه‌ی دستگاه‌های گیرنده توکاری به نام “lantern” کرده است.
حتی اگر پروژه اوترنت به شکست بیانجامد پروژه‌های دیگری به طور همزمان برای رسیدن به هدف اوترنت فعالیت می کنند.
پروژه لون گوگل پروژه‌ای شبیه به اوترنت است که هدف آن فراهم آوردن دسترسی به اینترنت در مناطق روستایی و دورافتاده است؛ این پروژه از بالون‌های مرتفع در استراتوسفر و در ارتفاعی نزدیک به بیست کیلومتر از سطح زمین استفاده می کند که بوسیله‌ی آن‌ها یک شبکه‌ی بیسیم با سرعتی معادل نسل سوم شبکه‌ی تلفن‌های همراه فراهم می‌آورد.
پروژه internet.org توسط فیسبوک جهت دسترسی گسترده به اینترنت پایه گذاری شده تا این شرکت بتواند گام بزرگی برای جایگاه آینده خود در دنیای اینترنت بردارد؛ یعنی فراهم کردن دسترسی به اینترنت توسط جهان سوم و کشورهای در حال توسعه. فیسبوک قصد دارد با ساخت ۱۱ هزار هواپیمای بدون سرنشین دسترسی برای انتقال داده‌ها در مناطقی که دسترسی به اینترنت وجود ندارد را فراهم کند. و برای همین منظور در حال مذاکره برای خرید شرکت هواپیمایی تایتان است؛ این هواپیما ها با انرژی خورشید کار کرده و هر یک تا ۵ سال می توانند در جو زمین پرواز کنند.
پروژه‌ی مشابهی هم توسط شرکت SpaceX در حال پیادهسازی است؛ ایلان ماسک مدیر عامل اجرایی این شرکت برای ارسال بیش از ۷۰۰ ماهواره‌ی اینترنتی به فضا برنامه‌ریزی کرده است.
صرف نظر از اینکه چه کسی موفق خواهد شد این ایده را در عمل پیادهسازی کند؛ به نظر می رسد که اینترنت در حال تبدیل شدن به یک پدیده کاملا جهانیست و حتی شامل کشورهای جهان سوم هم می‌شود.
منبع: Gizmodo
نظرات کاربران