اصطلات کاربردی و مفید که باید درباره تبلت ها بدانید

 ۱- وضوح تصویر و تراکم پیکسلی

وضوح تصویر (Resolution) به معنای تعداد پیکسل‌هایی است که در کنار هم و در طول و عرض نمایشگر چیده شده‌اند. به‌طور مثال آیپد ایر (iPad Air) دارای وضوح تصویر ۱۵۳۶×۲۰۴۸ پیکسل است. این عدد به معنای ابعاد فیزیکی نمایشگر نیست و به‌تنهایی پارامتر مناسبی برای سنجش کیفیت تصویری که می‌بینیم نخواهد بود. تراکم پیکسلی همانی است که به آن نیاز داریم و به معنای تعداد پیکسل در واحد طول (در اینجا اینچ) بوده و برحسب پیکسل در اینچ (ppi) یا نقطه در اینچ (dpi) بیان می‌شود (هر دو واحد یکی بوده و معنای یکسانی دارند). نظرهای مختلفی در رابطه با میزان تراکم پیکسلی مناسب برای ابزارهای قابل‌حمل وجود دارد. درواقع این مساله تا حد زیادی به ابعاد صفحه‌نمایش و فاصله آن از چشم کاربر برمی‌گردد. مثلاً تراکم پیکسلی آیفون ۵S برابر ۳۲۶ و سامسونگ گلکسی اس ۴ و ال جی جی ۲ به ترتیب برابر ۴۴۱ و ۴۲۴ پیکسل در اینچ است. در یک نگاه کلی، هر چه تراکم پیکسلی بالاتر باشد نوشته‌ها و تصاویر واضح‌تر و در اصطلاح شارپ‌تر به چشم می‌آیند.

۲- TFT ،IPS و AMOLED

اغلب تبلت‌ها مانند لپ‌تاپ‌ها از صفحه‌نمایش کریستال مایع (LCD) و با فناوری TFT یا thin-film transistor بهره می‌برند. فناوری TFT از قابلیت ماتریکس فعال (active-matrix) برخوردار بوده که به معنای به‌کارگیری یک ترانزیستور در هر پیکسل است. در مقایسه با فناوری قدیمی ماتریکس غیرفعال (passive-matrix) که در آن ترانزیستورها را تنها در طول‌وعرض پنل نمایشگر می‌دیدیم، با جا دادن یک ترانزیستور مجزا در هر پیکسل شاهد زمان پاسخ‌دهی پایین‌تر و کنتراست بالاتری در تصاویر شکل‌گرفته هستیم. نمایشگرهای IPS گونه ویژه‌ای از خانواده TFT هستند که در آنها مولکول‌های کریستال مایع به‌موازات سطح پنل (نسبت به حالت عمودی پیشین) قرار گرفته‌اند. این ویژگی به همراه حضور دو ترانزیستور در هر پیکسل، نمایشگرهای IPS را قادر می‌سازد به زاویه دید وسیع‌تر و رنگ‌هایی یکنواخت‌تر دست یابند.

اغلب محصولات رده‌بالای شرکت سامسونگ مانند گوشی گلکسی اس ۵ یا تبلت گلکسی تب اس، برای نمایشگرهای خود از فناوری ویژه‌ای به نام Super AMOLED استفاده می‌کنند. کلمه Super به معنای توکار بودن لایه حساس به لمس در درون صفحه‌نمایش است و کلمه AMOLED یا «دیود ارگانیک تابنده نور ماتریکس فعال» به ساختار ارگانیک کوچکی در درون پیکسل‌ها اشاره دارد که با عبور جریان الکتریسیته از خود نور ساطع می‌کند. این قابلیت نمایشگرهای AMOLED را برخلاف LCD ها از حضور منبع نور در پس‌زمینه بی‌نیاز می‌گرداند و مصرف انرژی کمتر، کنتراست و زاویه دید بالاتر همراه با رنگ‌هایی زنده‌تر را به همراه می‌آورد.

۳- فناوری لمس خازنی (Capacitive Touch)

لمس خازنی مرسوم‌ترین فناوری به‌کار رفته در نمایشگر تبلت‌هاست. عملکرد این فناوری به‌این گونه است که میدان الکتریکی در سطح لایه‌ای رسانا و شفاف پخش می‌شود. سپس با برقراری تماس بین انگشت (هادی الکتریکی) و این لایه رسانا، میدان الکتریکی تغییر کرده و مکان تماس مشخص می‌شود. لمس خازنی در مقایسه با فناوری پیشین لمس فشاری که در آن با اعمال فشار و برقراری تماس بین دولایه مکان تماس مشخص می‌شد، قابلیت تشخیص چند لمس همزمان یا multi-touch را در خود دارد.

۴- قلم؛ پسیو و اکتیو

برخی تبلت‌ها را یک قلم مخصوص همراهی می‌کند. این قلم که آن را به استایلوس (Stylus) می‌شناسند، در دو نوع Passive و Active ارائه می‌شود. نوع پسیو یک قلم رسانا است و نمایشگر خازنی تمایزی بین آن و انگشت قائل نمی‌شود. در طرف مقابل، نوع اکتیو در درون خود از باتری و مدار الکتریکی برخوردار بوده که به آن دو قابلیت ویژه می‌دهد: حساسیت به فشار و پاک‌کن. نمایشگر خازنی می‌تواند میزان فشار وارده توسط استایلوس اکتیو را تشخیص داده و از خود واکنش‌های مناسبی همچون رسم خطوط ضخیم‌تر در برنامه‌های گرافیکی نشان دهد. همین‌طور پاک‌کن قابلیتی است که در انتهای برخی مدل‌های اکتیو و مانند یک پاک‌کن واقعی قرارگرفته است و کافی است کاربر انتهای قلم را بر طرح یا متن بکشد تا همه‌چیز پاک شود.

۵- فبلت (Phablet)

بیایید فرض کنیم در جایگاه یک سازنده تجهیزات همراه هستیم و می‌خواهیم گوشی هوشمندی بسازیم که ابعاد بزرگی نزدیک به تبلت داشته باشد، اما نه آن‌قدر بزرگ که حمل آن را به کابوس تبدیل کند. اگر برای نام‌گذاری این محصول جدید کلمه «فون» به معنای تلفن را با «تبلت» درآمیزیم، ترکیب «فبلت» یک نتیجه احتمالی خواهد بود. فبلت‌ها صفحه‌نمایشی در حدفاصل ۵ تا ۷ اینچ دارند و درحالی‌که تمامی قابلیت‌های یک گوشی هوشمند را ارائه می‌دهند، از میراث تبلت‌ها که همان نمایشگر بزرگ است بهره می‌برند.

۶- micro-HDMI

تبلت‌ها نمایشگر بزرگی دارند که کار با آنها را دلپذیر می‌کند، به‌ویژه زمانی که کاربر قصد تماشای مجموعه فیلم و عکس خود را داشته باشد. البته این لذت به‌اندازه زمانی که صفحه‌نمایش به بزرگی یک HDTV باشد نخواهد بود! اینجاست که پورت micro-HDMI از راه می‌رسد. یک پورت مینیاتوری که ارتباط بین تبلت و HDTV را با یک کابل ساده فراهم می‌کند. به این منظور و برای برقراری ارتباط، لازم است تبلت پورت micro-HDMI را روی خود داشته باشد. البته در این بین دو راهکار دیگر هم به نام‌های MHL (Mobile High-Definition Link) و SlimPort وجود دارند که در میان برخی تبلت‌های کوچک یا گوشی‌های هوشمند و به دلیل محدودیت ابعادشان مرسوم است. با به‌کارگیری یکی از این دو قابلیت، تبلت می‌تواند با یک آداپتور مخصوص و از طریق پورت micro-USB به پورت HDMI تلویزیون وصل شده و به انتقال صوت و تصویر بپردازد. طرفداران محصولات شرکت اپل در این بین راه‌حل دیگری دارند و باید آداپتور Lightning یا آداپتور سی پین AV را برای اتصال به پورت HDMI به‌کار گیرند.

۷- Miracast، AirPlay و WiDi

امروزه و نسبت به گذشته کابل‌ها نقش کمتری را در ارتباطات الکترونیکی بازی می‌کنند و باگذشت زمان این نقش کمرنگ‌تر هم می‌شود. در دنیای امروز مجموعه‌ای از فناوری‌های بی‌سیم وجود دارند که می‌خواهند ابزار قابل‌حمل ما را به HDTV ها متصل کنند. فناوری‌هایی که رقیب یکدیگر بوده و اغلب باهم نمی‌سازند. میراکست (Miracast) یکی از همین فناوری‌هاست که توانسته خود را درون اندروید (نسخه ۴٫۲) و ویندوز فون (نسخه ۸٫۱) جای دهد. بسیاری از تولیدکنندگان معروف همچون سامسونگ و ال‌جی در محصولات صوتی و تصویری خود از میراکست پشتیبانی می‌کنند. شرکت اینتل در این بین راهکار خود بانام WiDi را دارد. WiDi با میراکست سازگار بوده و می‌توان آن را در برخی تبلت‌ها و لپ‌تاپ‌های مبتنی بر چیپ‌ست اینتل و همین‌طور برخی HDTV های رده‌بالا یا حتی به‌صورت آداپتوری مجزا پیدا کرد. در این میان شرکت اپل سیستم ویژه خود ایرپلی (AirPlay) را به‌کار می‌گیرد و تنها به محصولات خود سرویس می‌دهد. وسایل صوتی بسیاری همچون اسپیکرهای قابل‌حمل از ایرپلی پشتیبانی می‌کنند، اما در زمینه ویدئو انتخاب چندانی وجود ندارد و اگر قصد اتصال آیفون یا آیپد خود به HDTV را دارید، سخت‌افزار ویژه اپل یعنی AppleTV بهترین انتخاب خواهد بود.

۸- eMMC

تبلت‌ها از دو نوع فضای ذخیره‌سازی یا حافظه روی خود برخوردارند؛ یکی حافظه موقت یا RAM که اغلب حجمی بین ۱ تا ۳ گیگابایت داشته و برای اجرای سیستم‌عامل و اپلیکیشن‌ها به‌کار می‌رود، دیگری فضای ذخیره‌سازی دائمی با حجمی بین ۴ تا ۱۲۸ گیگابایت که مکانی است و برای نگهداری برنامه‌های نصب‌شده، موسیقی، عکس، ویدئو و دیگر داده‌های کاربر و سیستم‌عامل مورداستفاده قرار می‌گیرد. مرسوم‌ترین فرمت برای نوع دوم حافظه‌ها، eMMC یا Embedded MultiMedia Card هستند که نوع خاصی از حافظه فلش به شمار می‌آید که روی مادربرد تبلت نصب می‌شود. eMMC ها با درایوهای SSD که در برخی سیستم‌های رده‌بالا می‌بینیم تفاوت داشته و سرعت کمتری دارند اما به‌خوبی پاسخگوی نیاز تبلت‌ها هستند.

۹- microSD

تبلت‌ها فضای ذخیره‌سازی محدودی دارند و دلیل عمده آن هم قیمت تمام‌شده آنهاست. همان‌طور که در نوشتار پیشین گفته شد، ۱۲۸ گیگابایت نهایت حجم معمول در میان تبلت‌های امروزی است که البته میزان بدی هم نیست اما عمومیت چندانی ندارد. در این شرایط و در صورت نیاز به حجم ذخیره‌سازی بیشتر، تنها راه در به‌کارگیری کارت‌های ذخیره‌سازی جانبی و البته رایج‌ترین نوع آن microSD است. خانواده microSD از تنوع زیادی در سرعت و ظرفیت برخوردار بوده و به طریق مشابه، تبلت‌ها هم از ظرفیت‌های مختلفی پشتیبانی می‌کنند. شرکت‌های سازنده همواره حداکثر ظریفت پشتیبانی شده توسط محصول خود را در مشخصات آن ذکر می‌کنند و کاربر می‌تواند با در نظر گرفتن نیازها و انتظارات خود کارت microSD مناسب را خریداری کند.

۱۰- App Store

اپ (App) یا اپلیکیشن برنامه‌ای است که روی یک سیستم‌عامل موبایل همچون اندروید یا iOS نصب و اجرا می‌شود. برخی از این برنامه‌ها به‌طور پیش‌فرض تبلت را همراهی می‌کنند (برنامه بومی) و برخی دیگر از فروشگاه‌های اینترنتی ویژه‌ای قابل دریافت هستند. به این فروشگاه‌ها «اپ استور» گفته می‌شود و حداقل نیمی از لذت داشتن تبلت در نصب و استفاده از اپلیکیشن‌های همین فروشگاه‌هاست و البته نمونه‌های رایگان نیز به تعداد فراوان در آنها یافت می‌شود. کاربران محصولات اپل برای سیستم‌عامل خود فروشگاه «اپل اپ استور» را دارند، در حالی که کاربران اندروید از «گوگل پلی استور» بهره می‌برند.

۱۱- iOS

شرکت اپل برای محصولات موبایل خود از سیستم‌عامل ویژه‌ای به نام iOS استفاده می‌کند. آخرین ویرایش iOS در زمان نگارش این مطلب نسخه ۷٫۱ بوده و قرار است نسخه ۸ در پاییز ۲۰۱۴ عرضه شود. سیستم‌عامل‌ها دو وظیفه عمده را بر عهده‌دارند: همزمان که بستر مناسب را برای نصب و اجرای اپلیکیشن‌ها فراهم می‌آورند، مجموعه‌ای گسترده از امکانات و ابزارها را در اختیار کاربر قرار می‌دهند. شرکت اپل برای آپدیت‌های iOS هزینه‌ای دریافت نمی‌کند و کاربر می‌تواند به‌راحتی با اتصال آیپد یا آیفون خود به Wi-Fi یا از طریق اتصال به PC یا Mac و با کمک برنامه iTunes، سیستم‌عامل خود را به‌روزرسانی کند. تنها مساله‌ای که در این بین باقی می‌ماند، فقدان پشتیبانی اپل برای برخی محصولات قدیمی است. به‌عنوان‌مثال iOS نسخه ۷٫۱ صرفاً با آیپد نسل سوم (عرضه‌شده در سال ۲۰۱۲) و نسل‌های پس از آن سازگار است و آیپدهای پیشین باید با نسخه قدیمی خود سر کنند!

۱۲- اندروید (Android)

«اندروید» سیستم‌عامل شرکت گوگل برای ابزارهای قابل‌حمل مانند تبلت و گوشی است. در حالی که شرکت اپل iOS را به خود و محصولاتش محدود کرده، اندروید سیستم‌عاملی «متن‌باز» و رایگان بوده و این به‌آن معناست که هر تولیدکننده‌ای می‌تواند آن را به‌دلخواه تغییر داده، روی محصولات خود نصب‌کرده و به فروش برساند. البته گوگل مبلغی را به‌عنوان حق استفاده برای برخی برنامه‌های همراه اندروید همچون گوگل مپ و گوگل پلی استور از سازندگان دریافت می‌کند. اندروید به‌طور مرتب به‌روزرسانی می‌شود و روال گوگل بر این است که هر بار نام یک خوراکی خوشمزه را بر آپدیت جدید و عمده خود قرار دهد! اندروید کیت‌کت (نسخه ۴٫۴ و آخرین اندروید تا به امروز)، اندروید آب‌نبات ژله‌ای (نسخه ۴٫۱ تا ۴٫۳) یا بستنی حصیری (نسخه ۴٫۰) تعدادی از این موارد هستند که این اواخر با آن روبه‌رو بوده‌ایم. نکته آزاردهنده‌ای که در مورد این به‌روزرسانی‌ها وجود دارد تا‌خیر زیاد شرکت‌های سازنده در عرضه آنها برای محصولات خود است. این مساله تا آنجا پیش می‌رود که گاهی هیچ آپدیتی برای آنها ارائه نمی‌شود! نتیجه اینکه تبلت‌ها ( یا گوشی‌های) بسیاری در بازار وجود دارند که نسخه‌های قدیمی اندروید تنها انتخاب آنهاست. البته در این بین سری ویژه‌ای به‌نام «نکسوس» وجود دارد که توسط گوگل طراحی می‌شود و در کنار ویرایش‌های ویژه‌ای از محصولات پرطرفدار سازندگان گوشی و تبلت (ویرایش پلی استور)، به کاربران امکان بهره‌مندی از نسخه خالص و دست‌کاری نشده اندروید را می‌دهند. به‌این‌ترتیب کاربران می‌تواند همزمان با ارائه به‌روزرسانی جدید، آن را روی دستگاه خود نصب کرده و از امکانات اضافه‌شده لذت ببرد.

۱۳- ویندوز RT

مایکروسافت ویندوز RT را در سال ۲۰۱۱ و به‌منظور پشتیبانی از پردازنده‌های شرکت ARM که بر بازار ابزارهای قابل‌حمل حاکم بودند (و البته هنوز هم هستند!) عرضه کرد. در حالی که یکی از قابلیت‌های برجسته ویندوز RT عرضه نسخه‌ای از مایکروسافت آفیس به همراه آن است، این نقطه قوت نرم‌افزاری نقطه‌ضعف آن هم محسوب می‌شود. داستان چیزی شبیه حکایت مرغ و تخم‌مرغ است. بسیاری از کاربران به سمت ویندوز RT نمی‌روند چون بسیاری از توسعه‌دهندگان اپلیکیشن‌های خود را برای آن عرضه نمی‌کنند. در جهت عکس، بسیاری از توسعه‌دهندگان از تولید اپلیکیشن برای ویندوز طفره می‌روند چون کاربران کمی به سمت آن می‌روند! در رابطه با تبلت‌ها، مایکروسافت مدتی است راهکار خود را تا حد زیادی تغییر داده و به سمت استفاده از پردازنده‌های شرکت اینتل به همراه ویندوز ۸٫۱ (همچون خانواده Surface Pro) حرکت کرده است.

۱۴- سیستم روی چیپ (SoC)

همان‌طور که می‌دانیم مغز هر سیستم پردازشی، CPUیا واحد پردازش مرکزی آن است. بسیاری از سیستم‌های قابل‌حمل امروزی همچون تبلت و گوشی، از SOC ها به‌عنوان واحد پردازش مرکزی بهره می‌برند. SoC نوعی چیپ‌ست است که در آن هسته‌های پردازشی به همراه واحد پردازش گرافیکی، کنترلر شبکه و حافظه و برخی بخش‌های دیگر همگی روی یک قطعه سیلیکون قرار گرفته‌اند. چنین راهکاری به تولیدکنندگان اجازه می‌دهد تبلت‌هایی ارزان‌تر را با مصرف انرژی کمتر به‌دست کاربران مشتاق برسانند. شرکت اپل در آخرین نسل از آیفون و آیپد خود از SoC قدرتمند A7 استفاده کرده، در حالی که تبلت‌های اندرویدی را گستره وسیعی از چیپ‌های شرکت کوالکام (خانواده Snapdragon)، سامسونگ (سری Exynos)، انویدیا (سری Tegra) و مدیاتک (MediaTek) در برگرفته است. شرکت اینتل هم با آخرین سری از پردازنده‌های خانواده اتم (Atom)، پای خود را به بازار اندروید باز کرده است.

۱۵- micro-USB

بسیاری از تبلت‌ها از طریق پورت micro-USB شارژ شده یا به کامپیوتر متصل می‌شوند. این پورت روی یکی از لبه‌های تبلت جای می‌گیرد و نسبت به پورت USB استاندارد ظاهری کوچک‌تر دارد، اما در عملکرد با آن یکی است. غالب پورت‌های micro-USB از استاندارد USB 2.0 بهره می‌برند در حالی که استاندارد USB 3.0 با نوع متفاوتی از کانکتور و با سرعتی به‌مراتب بالاتر، در میان برخی تبلت‌های جدید دیده می‌شود. نکته باقی‌مانده اینکه پورت USB 3.0 کانکتور نسل قبل از خود را می‌پذیرد اما برعکس آن ممکن نیست.

۱۶- رابط Lightning

در آخرین نسل از خانواده آیفون و آیپد، شرکت اپل با کانکتور سی پین بزرگ و قدیمی خود خداحافظی کرد و جای آن را به رابط جمع‌وجور و جدیدی به نام Lightning داد. به ادعای اپل، این رابط در مقایسه با micro-USB از سرعت بالاتر و پایداری و دوام بیشتری برخوردار است و البته ولتاژ بیشتری را هم از خود عبور می‌دهد. در کنار این مزایا، اپل به ازای هر کابل فروخته‌شده مبلغی را از سازندگان دریافت می‌کند و با قرار دادن پروسه دریافت لیسانس بر سر راه آنها، حق انتخاب شرکت‌های تولیدکننده را برای خود محفوظ نگاه می‌دارد. سوکت lightning با کانکتور ۳۰ پین سازگار نیست. البته اپل آداپتور ویژه‌ای را بیرون داده است که ارتباط بین برخی ابزارهای قدیمی و با کانکتور ۳۰ پین را با آیپد و آیفون جدید امکان‌پذیر می‌سازد.

۱۷- Wi-Fi و بلوتوث

اگر از شبکه‌های سلولی بگذریم، برای اتصال به شبکه‌های ارتباطی به‌ویژه اینترنت به Wi-Fi می‌رسیم. Wireless Fidelity یا به‌اختصار Wi-Fi نوعی سیستم بی‌سیم و برپایه امواج رادیویی است که از دو فرکانس ۲٫۴ و ۵ گیگاهرتز برای برقراری ارتباط استفاده می‌کند. استانداردهای مختلفی از گذشته تا به امروز برای Wi-Fi تعریف‌شده‌اند و با هر استاندارد گستره عمل و حجم انتقال داده افزایش‌یافته است. این استانداردها به ترتیب ظهور خود با حروف a، b، g، n و ac شناخته می‌شوند و معمولاً از آنها در قالب ۸۰۲٫۱۱ a/b/g/n یاد می‌شود. امروزه نوع n پرکاربردترین استاندارد بوده و استاندارد ac کم‌کم جایگزین آن خواهد شد (در حال حاضر تبلت‌های جدید حاضر در بازار از این استاندارد جدید نیز پشتیبانی می‌کنند). بلوتوث شکلی از شبکه بی‌سیم است که مصرف باتری پایینی داشته و می‌تواند به سهولت تبلت را به هندزفری بی‌سیم، بلندگوی بلوتوث، تبلت و گوشی دیگر یا هر وسیله‌ای که از آن پشتیبانی کند وصل نماید. در زمان نگارش این مطلب، نسخه چهارم بلوتوث آخرین ویرایش آن بوده و از قابلیت جالبی تحت عنوان Bluetooth Low Energy (Bluetooth LE) پشتیبانی می‌کند. Bluetooth LE به ابزارهایی چون مچ‌بندهای ورزشی امکان می‌دهد که با سیگنال‌های بسیار کم انرژی و به طور دائمی با تبلت یا گوشی در ارتباط باشند. همچنین برخی قفل‌ها و تگ (tag) های الکترونیک می‌توانند از آن برای تشخیص حضور تبلت استفاده کنند. شرکت اپل از سال ۲۰۱۲ بلوتوث ۴ را در تمامی محصولات خود به‌کار گرفت. در این بین ابزارهای اندرویدی کمی کند عمل کردند، هرچند که پشتیبانی از ویرایش ۴٫۰ در اندروید نسخه ۴٫۲ به بعد جای گرفته است.

۱۸- GPS، شتاب سنج و ژیروسکوپ

سیستم موقعیت‌یابی جهانی یا به‌اختصار GPS، مجموعه‌ای است متشکل از ۳۲ ماهواره که در مدار زمین و به دور آن در گردش هستند. هر ماهواره به طور پیوسته پیام‌هایی را با محتوای موقعیت مکانی خود و زمان ارسال پیام به سمت زمین می‌فرستد. در این‌سو و روی زمین، یک گیرنده GPS می‌تواند با دریافت همزمان پیام‌ها از چند ماهواره، موقعیت مکانی خود را با خطایی در حد چند فوت تقریب بزند. گاهی قدرت امواج به دلایلی چون وجود آسمان‌خراش‌ها کاهش می‌یابد. اینجاست که گیرنده GPS برای تعیین بهتر موقعیت خود از دکل‌های مخابراتی و شبکه‌های شناخته‌شده Wi-Fi کمک می‌گیرد. نام این سیستم کمکی Assisted GPS یا (A-GPS) بوده و در سرعت بخشیدن به فاکتوری که در اصطلاح به آن «زمان اولین اتصال» یا TTFF می‌گویند مؤثر است. GPS در اختیار ایالات‌متحده بوده و استفاده از آن رایگان است. در طرف مقابل، روس‌ها هم از سیستم ویژه خود GLONASS بهره می‌برند که البته آن هم رایگان است. تمامی تبلتها از قابلیت GPS برخوردار نیستند و چنانچه برای شما مهم است، باید پیش از خرید از وجود آن اطمینان یابید.اغلب تبلت را مجموعه‌ای از سنسورهای حرکتی همراهی می‌کند که درک تغییر موقعیت مکانی را به تبلت می‌دهد و در بازی‌ها و برنامه‌های مختلف به‌کار می‌آید. از میان این سنسورها، شتاب‌سنج به‌منظور تعیین سرعت جابه‌جایی، ژیروسکوپ برای سنجش چرخش در سه بعد و قطب‌نما برای شناسایی جهت شمال به‌کار می‌رود.

۱۹- شبکه سلولی؛ نسل سوم (۳G) و چهارم (۴G)

تقریباً همگی تبلت‌ها در درون خود از قابلیت Wi-Fi برخوردارند، اما شبکه‌های Wi-Fi برد کوتاهی دارند و ممکن است در دسترس نباشند. در مقابل، شبکه‌های سلولی از آنتن‌دهی بالایی برخوردارند و حتی در میان دشت هم سرویس می‌دهند! بنابراین چنانچه تبلت اصطلاحاً «سیم‌کارت خور» باشد، می‌تواند به شبکه‌های نسل سوم یا چهارم متصل شود. در حال حاضر و در صورت امکان، شبکه‌های نسل چهارم به همراه استاندارد انتقال داده Long Term Evolution یا LTE بهترین انتخاب هستند. البته در نبود آن، تبلت خودبه‌خود به نسل پیشین یا همان ۳G که سرعت کمتری دارد متصل می‌شود.

۲۰- رابط کاربری

همان‌طور که پیش‌تر گفته شد، سیستم‌عامل اندروید از ویژگی برجسته‌ای بهره می‌برد که همان «متن‌باز» و البته رایگان بودن آن است. شرکت‌های سازنده ابزارهای موبایل این ویژگی را دوست دارند زیرا دست آنها را برای تغییر و تصرف باز می‌گذارد و این امکان را به آنها می‌دهد که رابطی کاربر پسندتر را در کنار یک سری قابلیت‌های ویژه و متمایز روی سیستم‌عامل قرار دهند. سازندگان عادت دارند نامی ویژه را روی رابط کاربری خود می‌گذارند، به‌عنوان نمونه اچ تی سی نام رابط خود را Sence گذاشته و سامسونگ عبارت TouchWiz را برای آن برگزیده است.